Pruska strzelba z pierwszej połowy XIX w. MP/AH/114  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń palna

Długość całkowita broni to 122 centymetry, posiada mosiężne okucia. Zewnętrzna powierzchnia lufy jest ośmioboczna. Strzelba posiada zamek kapiszonowy.

Lufa strzelby jest gwintowana, czyli posiada na wewnętrznej powierzchni śrubowe nacięcia, które wprawiają wylatujący pocisk w ruch wirowy. To sprawia, że lot pocisku jest zdecydowanie stabilniejszy, a strzał celniejszy. Broń palną gwintowano już w średniowieczu. Tę technologię  odkryto w wieku XV. Z roku 1498 znamy dokument poświadczający gwintowanie luf w niemieckim warsztacie w Augsburgu. W roku 1520 technikę gwintowania luf udoskonalił August Kotter, zbrojmistrz z Norymbergii.  Z czasem technologia ta stawała się coraz bardziej popularna (choć w pełni upowszechniła się dopiero w XIX stuleciu). W XIX wieku zaczęto gwintować także lufy dział.

Wykonywanie broni gwintowanej jest trudniejsze od wyrobu egzemplarzy gładkolufowych. Wymaga większych nakładów pracy i obliczenia odporności lufy. Gwintowana lufa musi bowiem posiadać większą wytrzymałość, gdyż wirujący w niej pocisk wywiera na nią znacznie większą energię niż ma to miejsce w broni gładkolufowej.

Opracował: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat