Topór bojowy (czekan) MP/AH/144  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń biała i uzbrojenie pasywne

Czekany to rodzaj toporów posiadający po przeciwnej stronie żeleźca wystający obuch. Na ziemiach dzisiejszej Polski występowały już w czasach starożytnych. W tym przypadku czekan jest szczególnie groźny, gdyż rozwidla się na cztery szpice skupiające energię ciosu w małych punktach, a przez to mogące łatwo wbić się w ciało przeciwnika (nawet gdy nosił pancerz kolczy lub płytowy). Jest to rozwiązanie wywodzące się z późnośredniowiecznych i renesansowych młotów bojowych, które służyły do walki z uzbrojonymi w pełne zbroje płytowe przeciwnikami.

Skoro czekany dobrze sprawdzały się w walce przeciw ludziom odzianym w zbroje to tym bardziej były bronią bardzo groźną dla kogoś pozbawionego pancerza. Z tego powodu na terenach Rzeczypospolitej wprowadzano kilkukrotnie zakazy noszenia ich w miejscach publicznych (miało to miejsce na sejmach w latach 1578, 1601 i 1620 – groziła za to kara finansowa w wysokości dwustu grzywien. Zapisano jednak zastrzeżenie, że można ich używać w czasie wojen z wrogiem zewnętrznym) – zbierały bowiem bardziej śmiertelne żniwo, niż miało to miejsce w przypadku pojedynków na szable. Szable zadawały zwykle płytkie cięcia, które rzadko okazywały się groźne dla życia, natomiast czekany łamały kości i wbijały się głęboko w ciało.

Opracowanie: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat