Indyjska tarcza – dhal z XVIII/XIX wieku MP/AH/69  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń biała i uzbrojenie pasywne

Okrągła tarcza soczewkowa (o wypukłym kształcie) wykonana ze stali, typowa dla wojskowości indyjskiej, tureckiej i perskiej. W Persji ten rodzaj tarczy występuje pod nazwą sipar. Wywodzą się one bezpośrednio od kałkanów, które także są okrągłymi tarczami soczewkowymi, lecz wytwarzano je z lżejszych materiałów – na przykład z połączonych jedwabnymi nićmi figowych prętów. Tylko na środku mocowano czasem dla wzmocnienia metalowe umbo. Dhal jest znacznie cięższą i wytrzymalszą tarczą. Od wewnątrz wyściełano go grubą i miękką poduszką, która pozwalała na zamortyzowanie przyjętych na tarczę ciosów. Starano się jednak nie przyjmować całej energii uderzenia na wprost lecz wychwytywać ciosy tak, by choć trochę ześlizgiwały się one po powierzchni tarczy. Tarcza posiada cztery zdobione rozety, które przymocowane są nitami łączącymi także elementy uchwytu znajdujące się po wewnętrznej stronie tarczy. Krawędź posiada na całej długości wywinięcie z blachy, które sprawia, że jest ona znacznie grubsza niż reszta tarczy. Dzięki takiemu wzmocnieniu były mniejsze szanse na to, że broń przeciwnika wbije się w krawędź tarczy przy mocnym uderzeniu (co wbrew pozorom nie jest takie trudne w przypadku tarczy wykonanej z metalu).

Dhal na całej powierzchni posiada kunsztowne zdobienia w postaci wyobrażeń scen religijnych oraz różnorodnych motywów roślinnych. Ukazane są tu także liczne elementy architektoniczne oraz walczące ze sobą zwierzęta. Część tarczy posiada także inkrustacje.

Opracował: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat