Tabar (tabarzin), topór indoperski z XVII/XVIII w. MP/AH/71  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń biała i uzbrojenie pasywne

Posiada on ostry czworograniasty wykonany ze stali szpic stanowiący przydłużenie rękojeści. Nadaje się on znakomicie do zadawania pchnięć, które bez trudu mogły przebić indoperskie kolczugi. Mogło to być nawet skuteczniejsze w walce niż trafienie ciężkim żeleźcem topora, gdyż często indoperskie zbroje stanowiły połączenie kolczugi z metalowymi płytkami nachodzącymi na siebie (bechter) lub nie stykającymi się bezpośrednio, a połączonymi kolczugą (juszman). Trafienie w taki pancerz nie musiało bowiem zadać rany, a dobrze osadzone pchnięcie było zawsze groźne dla życia. Ponadto szpic ten można było wykorzystać do wychwytywania broni przeciwnika pomiędzy niego, a górną część żeleźca. Dawało to możliwość skutecznego blokowania ciosów, a także zakleszczania broni pomiędzy te dwa elementy. Pozwalało to na rozbrojenie przeciwnika lub przynajmniej czasowe kontrolowanie ruchu jego broni. Charakterystyczne ząbkowane nacięcia na wewnętrznej stronie żeleźca dodatkowo ułatwiały podejmowanie w walce tego typu działań.

Topór posiada kunsztowne złocone zdobienia wyobrażające postacie ludzkie oraz otaczające je motywy floralne. Żeleźce osadzone jest na drewnianym stylisku za pomocą nasadzonej na nie tulei.

Opracował: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat