Halabarda z małym ostrzem, XVII w. MP/AH/97  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń biała i uzbrojenie pasywne

Niewielkie rozmiary żeleźca tej broni drzewcowej mogą powodować, że sprawia ona wrażenie niezbyt groźnej. Jednak w rzeczywistości uderzenie nią zadane potrafi być bardzo mocne – dzięki wykorzystaniu długości drzewca. Energia ciosu skupiona na małym ostrzu jest w takim wypadku dużo większa niż przy cięciu szablą czy rapierem. Przystosowany do pchnięcia kilkunastocentymetrowy grot także doskonale nadaje się do walki. Jest skuteczny nie tylko przeciw wrogom bez zbroi, lecz także tym noszącym kolczugi lub elementy zbroi płytowej. Jednocześnie jest to broń na tyle lekka i krótka, że nie sprawia ona problemów przy transporcie podczas przemarszu wojska. Żołnierz mógł nosić ją stale przy sobie i podpierać się drzewcem w trakcie podróży. Wożenie długich pik i kopii wymagało przygotowania zaplecza logistycznego i szlaków przejezdnych dla wozów, na które ładowano powiązane ze sobą pęki broni drzewcowej (wiązano je ze sobą by nie wypaczały się i nie krzywiły – wtedy ich użyteczność na polu bitwy i wytrzymałość byłaby znacznie mniejsza).

Opacował: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat