Zbroja dekoracyjna z okresu romantyzmu MP/AH/94  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń biała i uzbrojenie pasywne

Zbroja dekoracyjna z okresu romantyzmu (XVIII/XIX wiek). Powstała w czasie gdy w Europie rozkwitło żywe zainteresowanie epoką średniowiecza. Wytwarzano wtedy wiele replik dawnego uzbrojenia, które eksponowano w bogatych posiadłościach.

Ta zbroja wzorowana jest na zbrojach kirasjerów z II połowy XVI wieku i pierwszej połowy wieku XVII. Jest to kompletny egzemplarz składający się z:

- hełmu kirasjerskiego z ruchomą zasłoną i zintegrowaną osłoną obojczyka;

- charakterystycznego kirysu (napierśnik i naplecznik), ukształtowanego tak, by zadane w niego pchnięcia lub celne strzały z broni palnej ześlizgiwały się na boki;

- zachodzących głęboko na kirys folgowych naramienników połączonych z naręczakami (opachy, nałokietniki, zarękawia);

- folgowych nabiodrków i nakolanników;

- pełnych, zamykanych na zawiasy nagolennic i sabatonów (folgowe osłony na stopy);

- pięciopalczastych rękawic płytowych;

Kirasjerzy byli rodzajem ciężko opancerzonej jazdy służącej w wojskach zachodnioeuropejskich. Podczas bitew posługiwali się zwykle bronią palną podjeżdżając szybko do wrogich szyków i wykorzystując taktykę zwaną karakolem (ostrzał przeciwników stojąc w kilku szeregach i zmieniając się kolejnością). W późniejszym okresie, w czasach Wojny Trzydziestoletniej, przejęli od husarii taktykę szarż z użyciem broni białej (choć zamiast długich kopii używali zwykle pałaszy, co było znaczną różnicą). Byli odtąd oddziałami służącymi do przełamywania linii wroga galopując pod ostrzałem, niemal bez możliwości manewru – mieli dwie możliwości: przełamać szeregi przeciwnika, lub zginąć.

Zbroja zdobiona jest motywami roślinnymi na niemal całej powierzchni. Prawdopodobnie wykonane zostały one w technice trawienia kwasem. Polega ona na pokryciu części metalu kwasoodporną substancją, a następnie wymoczeniu elementu w naczyniu z kwasem lub delikatniejszym nanoszeniu kwasu na powierzchnię. Po zakończeniu procesu wytrawiania element czyszczono. Części pokryte kwasoodporną substancją pozostawały nienaruszone, reszta zaś zyskiwała wgłębienia układające się w pożądany wzór.

Opracował: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat