Pika MP/AH/104  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń biała i uzbrojenie pasywne

Posiada ona trójgraniasty grot, którego kształt sprawia, że jest on bardzo sztywny i dobrze nadaje się nawet do przebijania pancerzy.

Piki to broń drzewcowa o metalowym żeleźcu służącym do zadawania pchnięć. Pikami walczono od czasów średniowiecza po XX wiek. Pierwsze zorganizowane formacje pikinierów tworzono w XIV wieku w celu przeciwstawienia ciężkozbrojnemu rycerstwu zwartych szyków broniących się przed szarżą za pomocą niewielkich grotów osadzonych na kilkumetrowych styliskach. Okazały się one bardzo skuteczne w hamowaniu impetu konnego natarcia i w kolejnych stuleciach oddziały pikinierów niesamowicie zyskały na popularności.

Na przełomie XV i XVI wieku niemieccy landsknechci opracowali sposób przebijania się przez najeżone grotami linie pikinierów. Wykorzystywali w tym celu ciężkie dwuręczne miecze, których potężnymi uderzeniami ścinali drewniane styliska pik. Posługujący się owymi mieczami żołnierze zwani byli Doppelsöldner. Ich nazwa wzięła się od tego, że dostawali oni żołd w podwójnej wysokości, za szczególne ryzykowanie życiem podczas walki w pierwszym szeregu.

Po rozbiciu oddziału pikinierów pika przestawała być użyteczna, gdyż do zwykłej walki w bliskim dystansie była ona po prostu zbyt długa. Dlatego pikinierzy uzbrojeni byli dodatkowo w krótszą broń boczną, którą mogli walczyć, jeśli utrzymanie szyku się nie powiodło.

Opracował: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat