Głownia szabli MP/AH/106  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń biała i uzbrojenie pasywne

Jest to niemal prosta szabla z ostrym sztychem dobrze przystosowanym do zadawania pchnięć. Nieco ponad centymetr powyżej rękojeści rozpoczyna się zbrocze, które biegnie blisko tylnej krawędzi głowni, niemal do sztychu. Długość całkowita zachowanego elementu to 82 centymetry. Głownia jest bogato zdobiona.

Bardzo możliwe, że wpływ na wzrost roli szabli w armiach europejskich miał król Stefan Batory, za którego panowania przyjęły się w Polsce charakterystyczne szable z otwartą rękojeścią zwane później powszechnie jako batorówki. Były to szable typowo wojskowe, rzadko upiększane zdobieniami. Miały bowiem spełniać praktyczne zadania. Ich głownie były ciężkie i posiadały niewielką krzywiznę. Niebagatelny wpływ na spopularyzowanie szabli miała moda na kulturę orientalną jaka panowała w Rzeczpospolitej. Obejmowała ona zarówno uzbrojenie jak i ubiory, co znacznie wpływało na kierunek rozwoju kultury szlacheckiej. Szabla stała się wręcz swoistym symbolem idei sarmatyzmu, tak popularnej w XVI, XVII i XVIII wieku. Broń ta miała nawiązywać to domniemanego pochodzenia polskiej szlachty od starożytnych plemion sarmackich.

Opracował: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat