Pruska szpada oficerska MP/AH/125  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń biała i uzbrojenie pasywne

Tego typu szpad używali pod koniec XVIII wieku oficerowie kirasjerscy służący w armii pruskiej. Była to lekka broń boczna popularna w tym okresie wśród kadry oficerskiej. Całkowita długość tego egzemplarza szpady to 91 cm. Posiada ona zbrocze na większej części głowni, której powierzchnia pokryta jest ornamentami w postaci motywów roślinnych. Głowica, półtarczki i kabłąk wykonane zostały z mosiądzu. Trzon rękojeści jest drewniany.

Szpada wykształciła się na terenach Europy zachodniej w pierwszej połowie XVII wieku. Jej pierwowzorem był rapier, ten jednak był znacznie cięższą bronią, natomiast szpada charakteryzowała się mniejszą długością, niewielką wagą oraz cienką głownią bardzo dobrą do zadawania pchnięć. Sposób użycia szpady w walce zdominowany był przez wykonywanie pchnięć wąskim sztychem, który bez trudu wbijał się w ciało przeciwnika powodując bardzo groźne obrażenia. Głownia szpady posiada także ostrze do zadawania cięć. Cięcia szpadą były jednak stosunkowo lekkie i znacznie trudniej było w ten sposób unieszkodliwić przeciwnika, zadane nią rany cięte były płytkie i tylko wyjątkowo celnie zadane ciosy mogły zagrozić życiu oponenta. A nawet w przypadku otrzymania mocnego cięcia raniony przeciwnik często był w stanie dalej prowadzić walkę. Otrzymanie pchnięcia eliminowało go zwykle od razu.

Opracowanie: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat