Szabla austriacka bez rękojeści MP/AH/108  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń biała i uzbrojenie pasywne

Szabla ma szeroką i ciężką głownię o minimalnej krzywiźnie. W związku z rozszerzającą się częścią głowni przy sztychu (w najszerszym miejscu ma ona aż 5 centymetrów szerokości) była to szabla wyważona w przód, co pozwalało na zadawanie mocniejszych ciosów - przy jednoczesnej obniżonej kontroli nad bronią. Nadawała się więc ona bardziej do prostego rąbania z siodła niż do finezyjnego fechtunku. Podobnie działały popularne w średniowieczu tasaki, które doskonale sprawdzały się w walce przeciw ciężej opancerzonym przeciwnikom. Uderzenie taką szablą z konia, podobnie jak tasakiem, mogło zabić przeciwnika nawet jeśli wycelowane było w hełm. Potężna energia ciosu mogła łatwo strzaskać kości karku. Przez większą część jej długości przebiegają dwa równoległe do siebie, wąskie zbrocza. Oprawa rękojeści nie zachowała się. Trzpień jest lekko wygięty ku przodowi, co oznacza, że rękojeść również musiała być tak ukształtowana – jest to rozwiązanie spotykane już w niektórych szablach wczesnośredniowiecznych.

Łączna długość głowni i trzpienia to 91 centymetrów.

Opracował: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat