Pruska strzelba piechotna MP/AH/122  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń palna

Jest to egzemplarz broni gładkolufowej z XVIII/XIX wieku. Używana była przez żołnierzy pruskiej piechoty. Jej ładowanie wymagało utrzymania przez strzelca pozycji stojącej. Długi był także czas ładowania tego typu broni. Najpierw sypano do lufy proch, następnie wkładano przybitkę i pocisk. Ładunek z przybitką ubijano za pomocą stempla (zwanego także pobojczykiem), co zagęszczało ładunek prochowy – dzięki temu większa była siła jego wybuchu. Moment ładowania wiązał się więc z dużym ryzykiem otrzymania postrzału na polu walki. Dlatego też był to częsty powód znacznej ilości strat w ludziach podczas bitew z tego okresu. Dopiero zmiany w sposobie ładowania broni długiej pozwoliły na zmniejszenie śmiertelności oddziałów pieszych strzelców – szczególnie duży wpływ na to miało wynalezienie na początku XIX wieku amunicji zespolonej oraz opracowanie technologii broni ładowanej odtylcowo (w pierwszej połowie XIX wieku), która pozwalała na ładowanie w pozycji leżącej.

Długość całkowita tej strzelby wynosi aż 150 centymetrów.

Opracowanie: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat