Hełm żelazny typu szturmak MP/AH/177  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń biała i uzbrojenie pasywne

Szturmaki nierzadko posiadały zintegrowaną z dzwonem osłonę szyi, karku, a nawet obojczyka. Stanowiła ona świetne zabezpieczenie przed różnymi rodzajami obrażeń. Nie chodzi tu tylko o bezpośrednie uderzenia kopią czy szablą, ale także o ochronię przed skręceniem karku w przypadku upadku z konia. Dzięki temu, że niektóre egzemplarze opierały się płytowym obojczykiem o ramiona do pewnego stopnia zabezpieczały one też kark przed złamaniem w wyniku potężnych ciosów zadawanych od góry przez konnicę. Energia takich uderzeń nie musiała uszkadzać hełmu, wystarczyło, że przekładała się na kark, który nie wytrzymywał przeciążenia. Było to zjawisko występujące na dużą skalę jeszcze podczas I wojny światowej.

Wykończenie szturmaków bywało niesamowicie różnorodne. Od tak prostych hełmów jak powyższe egzemplarze po fantastyczne formy przypominające głowy legendarnych stworzeń (np. smoki). Powierzchnia hełmu mogła być pokryta grawerami, inkrustowana, złocona a także kanelowana (blacha dzwonu była formowana w regularne wypukłości, co znacznie zwiększało wytrzymałość hełmu). Wiele egzemplarzy miało nawiercone drobne otwory na wysokości uszu. Pozwalało to na mniejsze ograniczenie słuchu podczas walki.

Opracowanie: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat