Sztucer tarczowy MP/AH/113  

Kategoria: Broń i uzbrojenie / Broń palna

Sztucer zaopatrzony jest w zamek kapiszonowy. Ma ośmioboczną, gwintowaną lufę. Jego długość całkowita wynosi 123,5 centymetra. Jest to egzemplarz wytworzony w pierwszej połowie XIX wieku.

Sztucery tarczowe służyły w XIX wieku do strzelectwa sportowego, które było popularne już od czasów średniowiecza. W wielu europejskich miastach powstawały związki strzeleckie nazywane bractwami kurkowymi. Ich nazwa wzięła się od kształtu tarczy, która przybierała często kształt koguta. Umieszczano ją zwykle na wysokim słupie i strzelając do niej ćwiczono umiejętności strzeleckie. Takie trenowanie strzelectwa tarczowego pozwalało na utrzymanie możliwości obronnych miast – mieszczanie, w razie zagrożenia byli w stanie wystawiać własne oddziały do obrony umocnień. To zapewniało każdemu miastu, w którym działało bractwo kurkowe, stałą i dobrze wyszkoloną obsadę niezależną od pomocy z zewnątrz. Podobnie działały miejskie cechy rzemieślnicze, które miały obowiązek obrony wyznaczonego odcinka murów, często wraz z basztą. Nazwy tych baszt nierzadko brały się właśnie od nazwy cechu, któremu były przydzielone (na przykład kowalska, szewska itp.).

Opracował: Michał Smoliński

Chcesz dowiedzieć się więcej o tym obiekcie lub poinformować pracowników Muzeum o ważnym fakcie?
Napisz do nas. Wyślij wiadomość na temat tego obiektu.

• Poprzedni eksponat
• Następny eksponat